Bulantok

BULANTOK

“Cing Omah, mihape heula si Nyai ieuh sakeudeung. Bebenjokeun di luar. Ema asa kararagok ari nyeungeut damar bari ngais budak teh. Sieun kasundut !” cek indungna.
“Yap atuh kadieu !” omah teu kaleked kana panitah indungna.
Porosot si Nyai dipoosotkeun tina aisan indungna, dipindahkeun ka Omah, tuluy manehna kaburuan rek nagabebenjokeun adina tea.
Wanci nyedek ka magrib, titingalan caang lenglang. Layung hibar sumorot ti Beulah kulon. Ari ret katebeh wetan, bulan siga mimiti naek, buleud belenong sagede tampir, cahayana beureum.
“Uluh itu Nyai bulan mani belenong. Tuh di wetan beh luhur !” Omah nunjuk ka palebah bulan tea. Si Nyai anu ti tadi ngarenghik ceurik can repeh, ngadadak jempe. Curinghak nempo kana panuduhan lanceukna.
Bari ngeplokan bujur adina, Omah terus ngawih,
“Bulantok-bulantok,
Aya bulan sagede batok
Bulanting-bulanting,
Aya bulan sagede piring.”
‘Tuh Nyai bulan the mani asa beuki gede jeung beuki luhur bae, “ cek Omah ka adina.
“Euh-euh……,” cek si Nyai anu can pinter ngomong. Siga anu haying dipangawihkeun deui bari neutup kana bulan.
Pok Omah ngawih deui,
“Bulantok-bulantok,
Aya bulan sagede batok.
Bulanting-bulanting,
Aya bulan sagede piring…………”
Barang geus reupreupan pisan, Omah kakara asup ka imah da kaburu digeroan ku indungna ongkoh. Kudu buru-buru ngampih, ulah ulin di luar wanci sareupna, cenah.